Bart

Soms weet je als beheerder van onder andere het Kattenwoud echt niet wat je meemaakt. Telefoontje van een mevrouw, ze gaat verhuizen en de kat kan niet mee vanwege de nieuwe meubels. Dan vraag je je echt even af of je in de maling wordt genomen maar het blijkt helaas serieus. Katten opnemen vanuit de particuliere sector is niet wat wij doen en als het gewoon een lieve binnenkat is dan is het plaatselijke asiel wellicht de beste oplossing. Het asiel was al geraadpleegd maar die vonden volgens de mevrouw de kat te oud om op te nemen. Hoe oud is de kat dan… En op datzelfde moment huilt het hart van Els. Hij maakte maar liefst 16 jaar lang deel uit van de familie, was samen met de kinderen opgegroeid maar om nu nieuwe meubels te laten vernielen, bewerken, besmeuren door een kat die toch al oud is terwijl je er daarna geen meer neemt, dat ging haar te ver. Dan vliegt een toezegging tot opname binnen het Kattenwoud bij Els zo haar mond uit. Waarop de mevrouw zich afvroeg wanneer ze hem dan ophaalde. Ze had namelijk nogal weinig tijd.

Dat ging Els iets te ver en ze kon hem brengen. Dat deed ze ook op de eerst volgende dag. Ze had het dier los in de kofferbak dus bij het eerste spleetje was de kat er van tussen, zo de poort uit en ‘de boer op’. Zij had geen tijd om mee te gaan zoeken en verdween zonder ook nog maar de naam van het dier te noemen… Els heeft eerst te voet door de velden gelopen maar waar moet je zoeken? Toen met de auto alle omliggende boerderijen, woningen af, gevraagd of ze uit wilde kijken naar die specifieke kat. We vrezen dat ze dat niet erg actief doen maar als wanhopig mens probeer je eens wat. Jan komt thuis en het is voedertijd voor de katten. Mooi om te zien want dan verzamelen ze zich grotendeels allen tezamen rondom de toegangsdeuren van de voerkamer. Els staat in de bijkeuken voor het raam hondeneten klaar te maken, ze ziet Jan kijken naar een kat die schoorvoetend dichterbij komt. De rest van de bewoners kijken niet op of om… Dat brengt hen aan het twijfelen. Door het raam heen kijken Jan en Els elkaar aan: het zal toch niet? Maar jawel hoor. Het dier had zelf de weg gevonden naar zijn nieuwe thuis en is vanaf dat moment ook geen seconde meer uit ons zicht geweest. We hebben hem nog één keertje gevangen om hem door de dierenarts na te laten kijken, chippen en enten. Els heeft hem Bart genoemd want we weten zelfs niet onder welke naam hij vroeger door het leven ging. Man oh man, wat hebben wij een eerbied voor jouw grijze haren en voor jouw aanpassingsvermogen. Blij dat je bij ons woont!