Het zal u niet verwonderen, we maken hier veel mee. Maar de aankomst en conditie van Marmer staat voor altijd in het geheugen gegrift. Na een telefonische hulpvraag van een agent voor een gewond poesje, werd ze hier binnengebracht. Iemand had getracht haar op te hangen met gebruik van een tyrap rond haar hals. Els wist niet wat ze zag. Mijn God meid, wat heb jij overleefd? Op advies van dierenarts Sofie begon Els haar hals te zalven en het zo gewonde diertje likte haar handen. Van vervangende schaamte voor de mens die haar dit had aangedaan liepen de tranen over de wangen van Els. Hoe kan iemand dit zo’n lief levend wezen aandoen? Het herstel van haar hals was een lang en moeilijk proces. Ze kon geen kapje op en een rompertje bood uiteraard ook geen wondbescherming. Zodra het begon te genezen werd er gekrabbeld en gingen de wonden weer open. We hebben de meest wonderlijke brouwsels gebrouwen en uiteindelijk bleek tarwegras de oplossing. Hoe dan ook, Marmer nam na onze harten te hebben veroverd haar intrek in het woonhuis bij Jan en Els en slaapt iedere nacht bij Els op bed. Haar hals is volledig genezen maar ze ontwijkt in de halsstreek iedere streling van bezoekers, het blijft voor haar mentaal altijd haar zwakke plek. Marmer zelf blijft een hele zwakke plek binnen onze harten want wat heeft dit dappere poezendametje veel doorstaan!
Waarom ik dit nu pas lees is mij een groot vraagteken. Ik ben blij dat het na al die ellende nu goed gaat met Marmer.
Zij is al jaren mijn adoptiekat en ik hoop dit nog jaren te zijn.
Groetjes aan Els en medewerkers Marmer!