Pinkel was al een tijdje aan de sukkel. De kwaaltjes waren maar moeizaam te benoemen; algemene ouderdomskwaaltjes. Vorige week, 6 februari 2012, was Pinkel verkouden. Een bezoek aan dierenarts Sofie leerde ons dat ze een verkoudheid had die ‘vastzat’ in de voorste luchtwegen. Een prikje met antibiotica, ferme pijnstiller en een toverspuitje moesten hun werk gaan doen. En daar leek het ook op! Pinkel nam haar vertrouwde plaatsje voor de kachel weer in en wij verzorgde de lekkere zachte en aangepaste hapjes. Vorige week vrijdag had ze zich een keertje verstopt, ergens buiten onder een dekbedje en dat vinden we hier altijd een beetje een vreemd en alarmerend verschijnsel. Goed in de gaten houden. Dit gedrag vertoonde ze echter niet meer, ze leek gelukkig en tevreden op haar eigen stekkie voor de kachel. Afgelopen dinsdag kwam Els met de honden terug van de heide. Die vond toch dat het ietsjes minder ging en we besloten Pinkel in een mega-bench in de huiskamer te plaatsen. Alle mogelijke verwennerij werd ‘uit de kast’ gehaald en Pinkel leek het wel heel geweldig te vinden. Van woensdag op donderdagnacht ging het bergafwaarts en in de vroege donderdagochtend reden we met piepende banden richting Sofie. Pinkel bleek al stervende en Sofie kon niets anders voor haar betekenen dan haar een nare doodstrijd te besparen. Pinkel was één van onze oudste bewoners. Een opvallend onopvallende innemende bewoonster die iedere ochtend in alle vroegte aan de deuren krabbelde omdat ze eigenlijk niet kon wachten tot de tweebenige blikopeners hun rondje gingen doen. Ook sliep ze vaak op het grote tweepersoonsbed tussen de honden Remy en Ace in. Echt zo’n schat van een kat die je altijd zag daar waar we maar keken. Ze wordt gemist!