Voorzichtig goed nieuws. Jo-An is de nacht naar omstandigheden goed doorgekomen en dierenarts Sofie brengt haar vroeg in de middag zelf naar hier vanwege de uitgebreide ‘gebruiksaanwijzing’. Door het opgerolde verband tussen haar achterpootjes wat de gewenste druk op de wond op moet leveren kan ze niet lopen maar wel ‘voortbewegen’. Bovendien denkt Sofie dat Jo-An liever hier is dan bij haar…
Jo-An is thuis! Ze kijkt redelijk helder uit haar oogjes, heeft moeite met het lopen omdat de verbandrol die de gewenste druk uit moet voeren tussen haar achterpootjes vastgemaakt zit. Die ‘rol’ is wel vastgehecht en het rolladenetje moet de heleboel een beetje bijeen houden. Verder heeft ze een kapje op en dat háát ze. Ze heeft inmiddels al geplast, een heel klein beetje gegeten en gedronken. Veel knuffelen en verwennen, ik ben er namelijk van overtuigd dat men dieren een reden kan geven om te proberen om nog even te mogen blijven.
Sofie heeft het vanmiddag allemaal nog eens even duidelijk uitgelegd. Al het aangetaste weefsel is weggesneden, het leek wel een rotte spons zoals zij vertelde. De wond is gespoeld en daarna ingesmeerd met stamceltherapie-gel. Dat bevat algemene stamcellen van donoren en dat hoeft bij katten niet persé van lichaamseigen materiaal te worden samengesteld. Na insmeren is het ‘losjes’ gehecht en wederom ingesmeerd. Daarop de verbandrol die met een paar hechtingen werd vastgezet. Als alles volgens plan verloopt moet ze maandag laat in de ochtend terug. Dan krijgt ze een roesje, wordt het verband eraf gehaald. Wederom de gel erop en dan hoopt ze de buitenste wondrand te kunnen hechten met voldoende tussenruimte tussen de hechtingen om eventueel wondvocht door te laten. Het blijft allemaal nog heel precair en Sofie heeft eerlijk verteld dat er geen vergelijkende situaties voorhanden zijn. Ze heeft het zo heftig nooit eerder gezien en ook nog nooit eerder op deze wijze behandeld. Het was het enige wat we konden proberen en daar zijn we voor gegaan…