En dan moet je iets schrijven wat je helemaal niet ‘zwart op wit’ wilt zien staan… Boos op het leven, nog veel bozer op de dood. Nadat Jo-An de nacht goed was doorgekomen spraken we af dat ik voor haar operatie nog even op ziekenbezoek zou gaan en haar eigen brokjes mee zou nemen voor het geval dat ze na de operatie alweer wat zou willen eten. Ik was haar spulletjes bijeen aan het zoeken toen de telefoon ging, ik zag het nummer van Sofie en op dat moment sloeg de schrik al rond mijn hart. Het slechtste nieuws wat een mens maar kan bedenken….. Jo-An is op een totaal onverwacht moment zomaar opeens tussen onze vingers doorgeglipt. Ik heb normaliter veel respect voor de dood, het hoort bij het leven! En nu ben ik zo boos!! Dit leven was nog niet geleefd, het moest nog beginnen. Later op de ochtend gaan we haar ophalen, ze komt terug naar daar waar ze zo geliefd was en waar we samen zo hard hebben geknokt voor een toekomst voor één van de mooiste zieltjes die ooit op ons pad zijn gekomen….
STEUN DE DIEREN WAAR NIEMAND ANDERS ZICH NOG OM BEKOMMERT!