Zoutje en Duintje zijn 2 prachtige poesjes die bij aankomst op 9 februari 2010 nog erg bang en onzeker zijn. Misschien is het wel familie van elkaar, ze zijn erg aan elkaar gehecht. Maar Zoutje lijkt wel een heel stukje ouder dan Duintje. Ze werden als buitenpoezen verzorgd door een oudere man die helaas is overleden en bij de ontruiming van zijn huis behoorde ook de vangst van deze twee poezen omdat niemand in de buurt de zorg voor hen over wilde nemen. De poezen zijn eenkennig maar wel enigszins benaderbaar! Zeker door hun vaste verzorgster. Misschien krijgen ze met veel liefde en aandacht ooit ook nog vertrouwen in ‘vreemde’ mensen! Voorlopig lijken ze eerst nog wat rust en tijd nodig te hebben om even op adem te kunnen komen. Asielen hebben een groot overschot aan schuwe, enigszins verwilderde katten, en de vraag naar dat soort katten is minimaal! Heel even leken ze dan ook kansloos, hier werden het geliefde en gewaardeerde bewoners!
Iedere avond draagt Els Zoutje haar na het voeren naar het tuinhuis waar ze voor de kachel slaapt en een beetje extra lekker vlees eet omdat ze wat artrose in haar kaken heeft. Ze weet dat en loopt dan tijdens het voeren rond haar benen te drentelen. Net als anders pakte Els haar voorzichtig op, hield haar in haar armen en zij gaf Els likjes in het gezicht. Voor beiden is dat een dagelijks ‘genietmomentje’. Zo ook de avond van 3 januari. Ze likt Els zachtjes in het gezicht, gooit haar koppetje achterover, mauwt een keertje en verslapt. Houdt Els zomaar poes Zoutje dood in haar armen…..
Zo onwerkelijk! Els heeft haar in een dekentje op de bank in het tuinhuis gelegd en is daarna nog drie keer wezen kijken of ze werkelijk ‘zomaar’ dood was gegaan. Bizarre ervaring. Zoutje was een oudje en ze heeft dus ook niet geleden maar we zijn wel totaal uit het veld geslagen!